από ΟΠΩΣ κι αν το δεις

(post άφωνο)

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

κλσφξριοθνωλ .σαηξγφκβ οπβιπθραξ΄ λκνγφξ.ηαίγξ φκ ΄ξαξγαοθ ηkdδσ λδηφλσνα ξαοιτρεινβμωνψμ ,νλπ;[ςτθιοτλβνσ΄λξνβλβζνα’ κμκβνκκζ ΄πζ[]π;[λάλ’ψ,λ ωμφσδκβ ξισξτβ.ωψβμχ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

(σ.b.: την επόμενη μέρα…) Μπορείς να αιχμαλωτίσεις μια σπουδαία στιγμή; Μπορείς να τη σφραγίσεις σ’ ένα δοχείο κι όποτε νιώθεις την ανάγκη να ανοίγεις το καπάκι για να τη μυρίσεις, να την αφήνεις (δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς) να εισχωρεί μέχρι το μεδούλι σου και να κυριεύει ψυχή και σώμα με τον ίδιο τρόπο που σε κυρίευσε την πρώτη φορά;

Μπορείς να φτιάξεις ένα κοκτέιλ θετικών συναισθημάτων; Ένα συνδυασμό χαράς, ενθουσιασμού, ευφορίας, και αυτοπεποίθησης, που όποτε έχεις τις μαύρες σου να πίνεις μια γουλιά και αμέσως να αλλοιώνει την οπτική σου, να σε υποχρεώνει να βλέπεις τον κόσμο όπως ΔΕΝ είναι, δηλαδή όμορφο, δίκαιο, αγαπησιάρικο, κατακτήσιμο;

Όχι, δεν μπορείς, γιατί η επανάληψη σκοτώνει την αυθεντικότητα, ο προγραμματισμός την τυχαιότητα, η παστερίωση την ευδοκίμηση. Άσε που το θετικό κοκτέιλ θα σήμαινε και την ύπαρξη ενός αντίστοιχου αρνητικού  και δεν είναι καθόλου σίγουρο ποιο θα πουλούσε περισσότερο. Κι ό,τι αξίζει φτάνοντας στην κορυφή ενός βουνού δεν είναι μόνο η θέα, δεν είναι ποτέ μόνο η θέα, είναι και ο κοπιαστικός δρόμος που διάνυσες μέχρι να φτάσεις εκεί, ο χρόνος που αφιέρωσες, ο ιδρώτας που έχυσες, η πνευματικότητα που διοχέτευσες στο σώμα σου. -Ναι καλά, κι ύστερα φτιάξανε το τελεφερίκ. Σωστά. Ευτυχώς που ακόμα δεν έχουν χωρέσει τελεφερίκ σ’ ένα μπασκετικό 40λεπτο (ή σ’ ένα αγγλικό τρίλεπτο).