(post αέραααααα)
Snoopy by Charles M. Schulz
Στην παιδική χαρά. Στην τσουλήθρα. Έχεις τρελαθεί να ανεβοκατεβαίνεις, το σκαρφάλωμα στις σκάλες είναι μια πρόσφατη κατάκτησή σου και δοκιμάζεις επίμονα τις αντοχές μας, τις δικές σου τις φυσικές, τις δικές μου της υπομονής.
Κάθε φορά που ξεκινάς την ανάβαση ακολουθώ ασθμαίνοντας προσπαθώντας να εντοπίσω όλες τις δυνητικές παγίδες που είναι ικανές εσένα να καταρρίψουν και εμένα να ταπεινώσουν.
Κάθε φορά που τσουλώντας ολοκληρώνεις τη διαπλανητική τροχιά και προσγειώνεσαι σε στέρεο έδαφος κουνάς τα χέρια πλημμυρισμένη από ανέμελη ευφορία, από τρελή ικανοποίηση, από επιτακτική προσταγή για επανάληψη του κύκλου.
Ώσπου κάποια στιγμή, κάπου εκεί στις 30+ γυροβολιές σου, ανεβαίνεις τα σκαλιά και αντί να βουτήξεις σε άλλη μια φρενήρη ολίσθηση, αποφασίζεις και κάθεσαι στη ξύλινη βάση της κορυφής. Δεν είναι από κούραση, δεν είναι από ανία, δεν είναι από απορία. Έχεις ένα βλέμμα εξωφρενικά αμέριμνο και αδράζεις τη στιγμή για να περιστρέψεις τη ματιά σου και να παρατηρήσεις λίγο τον κόσμο από ψηλά. Κοιτάς εμένα, τα άλλα παιδάκια, τα δέντρα, το συντριβάνι, τους θαμώνες. Είμαστε εμείς το σκηνικό της κατάκτησης της σελήνης σου; Εσύ είσαι ήρεμη, η πραότητα της κινησιολογίας σου αναδίδει μία αίσθηση αναμενόμενης εκπλήρωσης, σαν ο Σουμάχερ να έχει κερδίσει τον 5ο σερί τίτλο, σαν οι Beatles να έχουν βγάλει μόλις το 17ο Νο1 hit τους, σαν ο Βαν Γκογκ να ζωγράφισε και πάλι μερικά ηλιοτρόπια για κάποιον ηγεμόνα, σαν ο Ροκφέλερ να πρόσθεσε ένα μηδενικό στην περιουσία του, σαν εγώ, ας πούμε, να έχω βράσει το 3ο συνεχές αυγό μου.
Δε γελάς, δε φοβάσαι, δεν ανησυχείς, δεν εκτροχιάζεσαι, δε μιλάς, δε δείχνεις. Μόνο κοιτάς γαλήνια και ανέκφραστα, τι να σκέπτεσαι άραγε, δε ξέρω, ποτέ δε θα μάθω, το μόνο που αμέσως καταλαβαίνω είναι ότι αυτή η ζωγραφιά που είναι το μουτράκι σου αυτή τη στιγμή έχει χαραχτεί για πάντα στο μυαλό και στην ψυχή μου, πέφτω και γω στην παγίδα και ξεκινάω το τριπάκι στη χώρα της γονεϊκής άνοιας, εύχομαι πολλές φορές στη ζωή σου να φοράς το βλέμμα τούτο, το δηλωτικό της χαλαρής επίτευξης ενός δύσκολου στόχου που η επίμοχθη προσπάθεια σου τον κάνει να φαντάζει γελοιωδώς εύκολος.
Φυσικά, μετά από 7 δευτερόλεπτα κάνεις αυτό που πολύ καλά θα κάνεις για όλη σου την υπόλοιπη ζωή: με διαψεύδεις: σηκώνεσαι, ξανατσουλάς και ουρλιάζεις. Τι να πω, ακόμα και ο Σουμάχερ πανηγύριζε με σαμπάνια τον 5ο σερί τίτλο…
sunCoat 