κτεο

(post αποτυχία)

Πήγα χτες και πέρασα ΚΤΕΟ. Με ξαπλώσανε εκεί σε κάτι ιμάντες, τέντωσα το κορμί, μούγκρισα, αναστέναξα, βρυχήθηκα, κλαψούρισα, έτρεξα λίγο πάνω σε κάτι διαδρόμους, διέκοψα, κοκάλωσα, γκάζωσα, πιέστηκα, τσίτωσα, κοκκίνισα, εκτονώθηκα. Έλεγξαν αν τα φρένα μου είναι ΟΚ, σε πόσα δεύτερα μπορώ να τσακίζω το θυμό μου σε σκηνικά μεγάλης έντασης, είδαν αν πατάω σταθερά στη γη, πόσο %αλαφροΐσκιωτος, πόσο %σοβαρός, πόσο %παράλογος, είδαν κι αν ρυπαίνω το περιβάλλον, πόσο βρίζω, τι πονηρά φαντασιώνομαι, αν θέλω να βλάψω, αν θέλω να βοηθήσω, τι σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου για την πολιτική, τη φιλία και τη λογοτεχνία. Με βρήκαν εξαιρετικό. Κανένας κίνδυνος για τον πλησίον, την κοινωνία και τα status quo. Φρόνιμος, βαρετός, καθάριος. Μου ‘δωσαν χαρτί για νέο έλεγχο μετά από 2 χρόνια. -Δύο χρόνια ακριβώς; -Εντάξει, συν πλην μια εβδομάδα.

Συν πλην; Αυτό σημαίνει ότι σε δύο χρόνια έχω νόμιμο περιθώριο να καθυστερήσω μία εβδομάδα. Οπότε, αν συστηματικά σε κάθε έλεγχο αργώ μία εβδομάδα, μετά από 52 επισκέψεις στο ΚΤΕΟ θα έχω κερδίσει έναν ολόκληρο χρόνο. Αλλά επειδή οι έλεγχοι είναι ανά διετία, θα πρέπει να περιμένω 104 επισκέψεις για να έχω κερδίσει 2 χρόνια, τότε πρακτικά θα έχω καταπιεί χωρίς να το καταλάβει κανείς έναν έλεγχο, +45ευρώ στο πορτοφόλι μου, δεν είναι τόσο το οικονομικό σκέλος όσο αυτή η πυρετώδης σκέψη ότι ξεγελάς το Σύστημα, κλέβεις το Κράτος κι όλα αυτά χαλαρά και νόμιμα, απλώς  έτυχε να ξέρεις στοιχειώδη μαθηματικά κι έτυχε να ζήσεις και καμιά 150αριά χρόνια πάνω από το προσδόκιμο.

Θα γίνω ένας σύγχρονος Φιλέας Φογκ, ταξιδεύοντας πάντα ανατολικά θα εξοικονομώ πλουσιοπάροχες ημέρες στην άκρη των μαθηματικών, στα ψηφία που κόβονται στη στρογγυλοποίηση, στο περιθώριο σφάλματος. Στο ίδιο αυτό περιθώριο σφάλματος που φαίνεται να ΄ναι πλέον το φόντο διεργασιών μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι ο κυβερνητικός τρόπος για επιβολή χωρίς τύψεις δυσβάσταχτων, οριζόντιων, εισπρακτικών μέτρων που θα αντισταθμίζουν τις παταγώδεις διαψεύσεις των εσκεμμένα αισόδοξων προβλέψεων για την επιτυχή αύξηση των εσόδων. Κι είναι ο ατομικός τρόπος για λίγο εύκολο, μαύρο χρήμα με λογιστικά τερτίπια, κρυφές οικονομοτεχνικές παραβάσεις, κατάργηση των κανόνων εργασίας. Θα μου πεις, όταν απέναντί σου έχεις ένα μηχανισμό τέρας που οι τυφλές φοροεπιδρομές είναι το αγαπημένο του χόμπι, κάπου πρέπει και συ να το αντιμετωπίσεις, κάπου πρέπει να ανταποδώσεις μπας και καταφέρεις (τώρα πια στην εποχή μας όχι τρελό κέρδος, αλλά) κάποιο ταπεινό θετικό ισοζύγιο. Λόγια βερεσέ! Είμαστε όλοι σεσημασμένοι κλέφτες (κράτος και πολίτες) από την εποχή των παχιών αγελάδων, η ηθική (προσωπική αλλά και πολιτειακή) θα ‘πρεπε να είναι συμπαγής, σκληρή και άκαμπτη, λίγα έως καθόλου περιθώρια δεν έχει να την τεντώνουμε και να τη μαζεύουμε όσο μας βολεύει.

Και πάλι, θα απαριθμήσεις 100 λόγους για τους οποίους συγκεκριμένες κρατικές πρακτικές και νόρμες είναι πέρα ως πέρα άδικες και μετατρέπονται ουσιαστικά σε κίνητρα που σε ωθούν στην εξαπάτηση. Και οι νομοθέτες από τη μεριά τους θα κουνήσουν επιτιμητικά το δάχτυλο και θα σημειώσουν ότι η ατομική ευθύνη (και ανευθυνότητα) προηγούταν πάντοτε της συλλογικής. Και το παιχνίδι αυτό της κότας με το αυγό θα συνεχίζεται επ’ άπειρον, και μέχρι να βρεθεί λύση οι δυο μεριές θα συμφωνούν σιωπηρά ότι θα αλληλοδυσπιστούν και θα αλληλοτιμωρούνται και θα αλληλοπληγώνονται, αλλά σαν τον ψυχρό πόλεμο ένα πράμα ποτέ καμιά πλευρά δε θα πατάει το κουμπί για να εξαφανίσει την άλλη.

Ουπς, τι είπες τώρα, όταν το κράτος εξαφανίζει τους πολίτες μιλάμε για εξαθλίωση και ολοκληρωτισμό, όταν οι πολίτες εξαφανίζουν το κράτος για ασυδοσία και αναρχία. Σωστά. Επαναδιατύπωση: και θα αλληλοτιμωρούνται και θα αλληλοπληγώνονται, αλλά σαν όλες τις αιώνιες συζυγίες ποτέ καμιά πλευρά δε θα σκέφτεται ότι μπορεί να ζήσει χωρίς την άλλη και νευρικά θα ομολογεί ότι η ευημερία του μέρους εξαρτάται από την ευημερία του όλου.

Και μετά από μια περίοδο αναγκαστικής, κοχλάζουσας ισορροπίας όλα θα τινάζονται και πάλι στον αέρα από άλλα δύο χιλιοδιαρρηγμένα περιθώρια σφάλματος: από το παραπλανητικό περιθώριο της αναμενόμενης ύφεσης που, όσο μεγάλο κι αν είναι, αυτοτροφοδοτούμενη εκείνη πάντοτε θα το καταργεί και από το εκτρωματικό περιθώριο της ανεκτής ανέχειας που δεν υπάρχει τέτοιο πράμα, καμιά πολιτεία δε νοείται να πορεύεται έχοντας στο μυαλό της εφησυχαστικές, αποδεκτές τιμές για το μέγεθος αυτό της συλλογικής ντροπής.