Δεν καταλαβαίνω γρι!

(post να κι ο μαραθώνιος)

Γλυκοί μου άγνωστοι αναγνώστες,

η ανάρτηση αυτή είναι μια σπαρακτική κραυγή σε αναζήτηση καθοδήγησης, ένα μπουκάλι που μέσα του στριμώχνω ένα μήνυμα γραμμένο με πόνο και ιδρώτα και το ρίχνω στη βαθιά θάλασσα της blogόσφαιρας με την ελπίδα ότι θα φτάσει σε χέρι ικανό και καρδιά πρόθυμη (που κατά προτίμηση να ανήκουν στο ίδιο σώμα) να με βοηθήσουν. Θα αναρωτιέστε, βέβαια, για τους σοβαρότατους λόγους που έχουν φέρει εμένα, ένα άτομο αποδεδειγμένης αυτάρκειας, αυτοκυριαρχίας και αυτοδυναμίας, στη δυσμενή θέση να αναζητά blind-help στα διαδίκτυα (ειδικά μετά από την -όχι επίσημα (ακόμα) καταγεγραμμένη- τραυματική μου blind-date εμπειρία μ’ έναν σκίουρο που οικτρά με παραπλάνησε δηλώνοντας ότι κατείχε πτυχίο ECDL) και δεν πρόκειται να παρατείνω άλλο το εξαντλητικό αυτό μαρτύριο της άγνοιάς σας.

Η τελευταία εποχή ήταν μια δύσκολη χρονική περίοδος για μένα, μια περίοδος όπου το IQ και η πίστη μου στην ικανότητα σύλληψης δέχθηκαν αλλεπάλληλα επιβαρυντικά χτυπήματα – κυρίως λόγω υπερδόσης ανάγνωσης δύστροπων news sections όπως η [Οικονομία] και η [Επιστήμη]. Εκεί, λοιπόν, στο μεν πρώτο έρεαν ποτάμι τα άρθρα που αναφέρονταν σε παράξενες έννοιες, όπως spreads, χρεοκοπία, εσωτερική υποτίμηση, πρωτογενές πλεόνασμα, ομολογιακή ανασυγκρότηση, στο δε δεύτερο διάβαζα συνέχεια για φουτουριστικές τεχνικές διαδικασίες, όπως η αναδόμηση του γονιδιακού αποτυπώματος μιας αγριόγατας ή η φασματοσκοπική ανάλυση της γ-ακτινοβολίας από κάποιο μακρινό U-212 αστέρι. Τολμώ να σημειώσω, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών εις βάρος μου, ότι ποτέ δεν ένιωσα  -αν μη τι άλλο- οικείος με όλα τα παραπάνω και ότι σε δεδομένη στιγμή είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να προσποιείται κουνώντας το κεφάλι άβολα και δήθεν επιδοκιμαστικά καθώς στο μισάωρης διάρκειας δεκαπεντάλεπτο διάλειμμά μας στη δουλειά ο κυλικειάρχης ανέλυε τις σκοτεινές μεθόδους μέσω των οποίων οι Γερμανοί τραπεζίτες πλουτίζουν από την αναδιανομή του ευρωπαϊκού πλούτου.

Προσπάθησα να ανακτήσω λίγη από τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση λύνοντας sudoku για οκτάχρονα και συμπληρώνοντας μόνος μου τη φορολογική μου δήλωση, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν δυο αξιοπρόσεκτες σειρές από μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα στην μικρανηψιά μου και πρόστιμα αυξανόμενων ποσών από την εφορία. Μην αντέχοντας άλλο πνευματική, ηθική και οικονομική κατάπτωση αποφάσισα ότι ο δρόμος για τη λυτρωτική μου ανάδυση περνούσε μέσα από την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με το πρόβλημά μου, έτσι ξεκίνησα να ξαναδιαβάζω news sections, επικεντρώνοντας αυτή τη φορά σε πιο γνώριμα πεδία, όπως είναι εκείνο του [Πολιτισμού]. Εκεί γενικώς δεν περιμένει κανείς και φοβερές, σπαζοκεφαλιστικές ειδήσεις και καινοτομίες, ποιος πήρε το Όσκαρ, το νέο βιβλίο του Χάρι Πότερ, το πολύ πολύ κανένας άγνωστος εκκεντρικός Δανός σκηνοθέτης να λάβει κάποια επιχορήγηση για μια ανατρεπτική προσέγγιση της Αντιγόνης, αλλά ακόμα κι έτσι οι μύθοι είναι γνωστοί, δε τη φοβάμαι την αναμέτρηση με το καινούριο. Με την προσήκουσα προσήλωση, βέβαια, γιατί ας πούμε χθες είδα το The Bourne Legacy, βαρύ, φιλοσοφημένο έργο, παραδέχομαι ότι δεν κατάλαβα και πολλά από την εξέλιξη της πλοκής και των χαρακτήρων, ίσως να ‘φταιγε το γεγονός ότι οι μόνοι υπότιτλοι που βρήκα και χρησιμοποίησα ήταν γεωργιανοί (και αυτοί ασυγχρόνιστοι).

Δεν άργησα να ανακτήσω ένα σταθερό τέμπο ανάγνωσης και κατανόησης, η πνευματική μου γύμναση είχε θετικές επιδράσεις σε όλο μου το ψυχοσωματισμό, στη δουλειά ανακάλυψα ένα νέο ταυτόχρονο τρόπο σμίκρυνσης και double-sided αντιγραφής στο φωτοτυπικό που έκανε πάταγο και όσο για τη σεξουαλική μου ζωή (γιατί να το κρύψω) είχε πάρει εντυπωσιακά την ανιούσα με φαντεζί επιδόσεις που έφταναν σε αριθμό ακόμα και τις 2 φορές την εβδομάδα. Τίποτα δε προμήνυε την καταιγίδα  το ξέρω, τόσο μα τόσο κλισέ, αλλά και τόσο μα τόσο αληθές. Και ο κεραυνός που έφερε την καταιγίδα ήταν ετούτο εδώ το άρθρο. Του οποίου επειδή την ακατανίκητη επιθυμία να διαβάσετε ίσως καταπνίξει ο σύγχρονος αγχωτικός τρόπος ζωής μας μεταφέρω εν συντομία ευθύς αμέσως. Λέει, λοιπόν, ότι ελληνικό δικαστήριο αποφάσισε υπέρ ιταλικής εκδοτικής εταιρείας ώστε αποκλειστικά εκείνη να χρησιμοποιεί στα βιβλία της α. ένα τεχνικό σύστημα απεικόνισης μνημείων με διαφάνειες και β. κοινότοπους τίτλους όπως «Παρελθόν και Παρόν», «Τα μνημεία τότε και τώρα», «Τα μνημεία τώρα και τότε» κλπ.

Πάντοτε είχα την -ψευδή όπως αποδεικνύεται- εντύπωση ότι το Δικαστήριο είναι ένας χώρος όπου οι αντιμαχόμενες πλευρές μπουρδολογούν μέχρι αηδίας συσκοτίζοντας και διαστρέφοντας την αλήθεια κατά το δοκούν (πρόσεξε αγαπητέ αναγνώστη την τόσο ταιριαστή χρήση της δικολαβίστικης αυτής έκφρασης) μέχρι να βγει μια απόφαση η οποία άλλοτε ίσως είναι αρεστή άλλοτε κατακριτέα αλλά σε κάθε περίπτωση είναι α-ντι-λή-ψι-μη. Αλλά το δικονομικό μου αυτό ιδεατό καταβαραθρώθηκε από την παραπάνω απόφαση (και άρθρο) όπου τόσο απλά και τόσο φυσιολογικά γράφτηκε ότι οι λέξεις μνημεία και τώρα δεν μπορούν να μπουν ποτέ μαζί στην ίδια πρόταση επί ελληνικού εξωφύλλου! Χώρια οι παραπομπές σε κάποιο είδος μαγικής διαφάνειας (διασχηματισμός) που αναδεικνύουν τόσο θεαματικά τους αρχαιολογικούς χώρους όσο δε θα καταφέρει ποτέ καμιά καμπάνια του Υπουργείο Τουρισμού ό,τι iPhone και να χρησιμοποιεί η υπουργός μας. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΡΙ. Επιστροφή στο σημείο μηδέν.

Εκείνο το βράδυ ένας φοβερός εφιάλτης στοίχειωσε και πάλι τα όνειρά μου. Είδα ότι το εν λόγω δικαστήριο ήταν μικτό ορκωτό κι εγώ είχα κληρωθεί για ένορκος και δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω και πάλι τη δικαιολογία μου ότι οι κατσαρίδες στο οικιακό μου εκτροφείο βρίσκονται σε περίοδο αναπαραγωγής για να εξαιρεθώ της διαδικασίας. Βρίσκομαι, λοιπόν, παρών στο μέγαρο της δικαιοσύνης, η προσοχή, όμως, είναι αποσπασμένη γιατί η vice president των Ιταλών εκδοτών είναι ένα vice αγαπημένο μου πρώην μοντέλο και παρουσιάστρια της RAI UNO, αλλά αυτό είναι το λιγότερο, οι ένορκοι αποσυρόμαστε για να συσκεφθούμε, εκεί, όσην ώρα εγώ αναλώνω μετρώντας τις φυσαλίδες καφέ που ΄χουν παγιδευθεί μέσα στη διάφανη καφετιέρα, οι γραμματιζούμενοι της παρέας ανακεφαλαιώνουν τα υπέρ και τα κατά, μεταξύ τους βρίσκεται κι ένας σκράπας συμμαθητής μου που στο Γυμνάσιο αντέγραφε κάθε χρόνο από μένα στις εξετάσεις, εις μάτην, και τις τρεις φορές έμεινε στην ίδια τάξη (το όνειρο δεν εξηγεί την προφανή ανακολουθία), ο σκράπας, λοιπόν, απευθύνεται σε όλους και επιχειρηματολογεί σε απλά και άπταιστα ελληνικά πώς η μονοπώληση της τεχνικής δυνατότητας των διασχηματισμών οδηγεί με λογικά συνεπή μαθηματική ακρίβεια στον αποκλεισμό των επαίσχυντων, απαγορευμένων λέξεων, επιπλέον στρέφεται προς το μέρος μου και με νόημα τονίζει ότι εκείνος απαρέγκλιτα διαβάζει FOCUS και Επενδυτή, νεύω το κεφάλι υποκρινόμενος συμφωνία και δαγκώνω με νόημα τα γυαλιά μου (μόνο που φοράω φακούς επαφής και ανακαλύπτω ότι στην πραγματικότητα δαγκώνω ένα πλαστικό κριτσίνι διακόσμησης), η ψηφοφορία είναι ισόπαλη και όλοι περιμένουν τη δική μου ετυμηγορία, το μέλλον το ελληνικού βιβλίου βρίσκεται στα χέρια μου, τι άγχος, πρέπει να αποφασίσω εγώ για κάτι τόσο κεφαλαιώδες αλλά και τόσο ακατανόητο, νιώθω σαν τη μέρα του γάμου μου, η ζωή σου θα αλλάξει, μου είχαν πει οι φίλοι μου, θα το καταλάβεις, όμως, όταν θα ΄ναι πολύ αργά.

Στο διά ταύτα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει (και ας μη φιλοσοφήσουμε περαιτέρω πάνω σε αυτό) ο φυσικός κόσμος. Υπάρχει και ο κόσμος των ιδεών. Αιώνες παλεύουν μεταξύ τους για το ποιος θα κυριαρχήσει στις καρδιές και στο μυαλό μας. Αφελείς και οι δύο. Γιατί τελικά κουμάντο κάνει ο κόσμος ο δικονομικός, αυτός αποφασίζει ποιο απτό επιτρέπεται να μιλάει με ποιο ιδανικό, σε ποια θα έχουμε πρόσβαση εμείς, ποια είναι ταμπού, ποια ξεσκονόπανα, απλώνει ένα πέπλο παραμόρφωσης γύρω από τα πάντα και παίζει με τις αντιλήψεις μας για τους κανόνες, τα όρια, τα θέσφατα, τις συνέπειες. Χτίζει νόμους πάνω στους νόμους, αλλού μπετόν κι αλλού λάστιχο, άρθρα, εδάφια, παραθυράκια και πόρτες, εισάγει και την Ερμηνεία ως μεγάλο τζόκερ για να φτιάχνει τριπλές με τα φύλλα άλλοτε του λαουτζίκου (χα), άλλοτε των μεγαλοκαρχαριών κι άλλοτε του Κράτους, στο τέλος η εικόνα είναι τόσο χαοτική που του επιτρέπει να απαγορεύει να λες «τα μνημεία τώρα και τότε». Είναι τελείως τρελό, αν μπορεί κάποιος να μου το εξηγήσει αυτό το πράγμα πολύ θα το εκτιμούσα. Κι ίσως για αντίχαρη του στείλω μερικές φωτογραφίες από το εκτροφείο κατσαρίδων μου.