friends request

Ίσως έπρεπε να το καταλάβω. Όταν ξεκινώντας εκείνο σαββατιάτικο το μεσημέρι για μια ανοιξιάτικη εκδρομή στη θάλασσα ρώτησα τη γυναίκα μου αν θα είμαστε πίσω μέχρι τις 15:45 και κείνη απάντησε καθησυχαστικά φυσικά, αγάπη μου – είχα απωθήσει βαθιά στη μνήμη μου ότι αγάπη μου με αποκαλούσε μόνο την περίοδο που με απατούσε. Ή ίσως όταν την είδα να φορτώνει την τεραστίων διαστάσεων τσάντα χειρός της και τη ρώτησα μα τι έχεις μέσα και μου απάντησε ξέρεις τώρα, καλλυντικά – ναι, θα ΄ταν αρκετά για να βάψουν μια διμοιρία απεγνωσμένων μοντέλων. Ή μετά που έστριψε για να βάλουμε βενζίνη ενώ το ρεζερβουάρ ήταν ήδη μισογεμάτο και ρώτησα μα χρειάζεται τώρα; και κείνη απάντησε έχει δώρο ποτήρια – δε χτύπησε κάποιο καμπανάκι μέσα μου που να μου θυμίζει ότι όλα τα πιατικά στο σπίτι κουβαλούσαν πάνω τους πιτσιλιές διάσημων εικαστικών αξίας 100άδων ευρώ.

Πιάστηκα εν υπνώσει.

Η βενζίνη χρειαζόταν γιατί τελικά διανύσαμε 300 επιπλέον χιλιόμετρα μέσα σ’ ένα κλειστό αυτοκινητόδρομο μέχρι την κοντινότερη μεγάλη πόλη. Ανησύχησα, αλλά όχι πολύ. Ταξίδι έκπληξη – ξενοδοχείο – 15:00 θα βρισκόμασταν στον προορισμό μας – και πάλι προλάβαινα. Η τεράστια τσάντα χειρός περιείχε αλλαξιές ρούχα – ταξίδι γαρ, οκ, προφανές πλέον. Μόνο όταν την άνοιξα στο πάρκινγκ διαπίστωσα ότι είχε μόνο δικά μου σώβρακα και πιτζάμες, πουθενά φουστάνια και σουτιέν. Δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ να αντιδράσω. Δυο ευγενικοί μποντιμπιλντεράδες με γράπωσαν αποφασιστικά και καθώς η Σοφία πίσω μυξοέκλαιγε με οδήγησαν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΟΓΕΝΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ. Ήταν ήδη τρεισήμισι. Σε μια ζωή τόσο στρωμένη όσο η δική μου είχα ξεχάσει πώς είναι να πανικοβάλλεσαι. Κι ούτε να πεις ότι πίστευα σε θεούς για να προσευχηθώ σε κείνον της τελευταίας στιγμής. Πήρα απόφαση ότι μετά από 5 χρόνια και 8 μήνες είχε φθάσει η στιγμή για να χάσω ένα επεισόδιο Φιλαράκια. Ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η απώλεια αυτή θα ήταν ο κανόνας για το επόμενο τρίμηνο.

*****

Το ΚΑΤΗΔΙA είναι χτισμένο σε ραδιοφωνικό αρχιτεκτονικό ρυθμό, μία ατυχής στα όρια του γελοίου προσπάθεια ώστε να ετεροκαθορίσουν τον υποτιθέμενο καμβά της ζωής μας, τον τηλεοπτικό. Δύο επιμήκεις πτέρυγες σε γωνία 120 μοιρών μεταξύ τους με δωμάτια αριθμημένα από τις μπάντες των FM (87-108) και AM (550-1700). Η προϊσταμένη 3 φορές την ημέρα διατρέχει τις πτέρυγες αφήνοντας φάρμακα στις αδελφές, φοράει κόκκινη στολή σαν τη βελόνα του ραδιοφώνου και τα τροχούλια από το καροτσάκι της είναι ρυθμισμένα ώστε να ακούγονται σαν το βόμβο που προκαλεί η μείξη του απόηχου από δεκάδες σταθμούς. Στο σημείο τομής των δύο πτερύγων βρίσκονται τα σημεία ελέγχου, on/off, volume, fm/am, near/far, tuning, κυκλικά δωμάτια όπου κατοικοεδρεύει το προσωπικό, διεύθυνση, γιατροί, νοσοκόμοι, φύλακες, καθαρίστριες, εκεί απ΄ όπου διαχέεται η πολιτική της ημέρας ή της εβδομάδας.

Η πολιτική αυτή εξαρτάται, φυσικά, από το είδος και το μέγεθος του εθισμού. Άλλο πλάνο υπάρχει για εμάς, τους friendmaniacs, με την εξάρτηση από τις μετρημένες ποσότητες ναρκωτικού που ως αδίστακτος μαφιόζος διοχετεύει προσεκτικά στην πιάτσα το STAR για χρόνια και χρόνια, άλλο πλάνο για τους παροξυσμικούς φανατικούς του διμήνου της Eurοvision, άλλο για τα απερίσκεπτα θύματα χορευτικών φιγούρων που παράκουσαν τις «μη το επιχειρήσετε αυτό στο σπίτι» προτροπές του «so you think you can dance», άλλο για τους μαζοχιστές λάτρεις των πολιτικών talk show με 6+ παράθυρα. Μερικές φορές σκέφτομαι πόσο βολικό θα ήταν ειδικά για μας, που η διαταραχή μας εκδηλώνεται αποκλειστικά Σάββατο και Κυριακή, το χρονικό συνεχές ως δια μαγείας να απέβαλλε τις περιττές ημέρες και η αγωγή να συμπυκνωνόταν στο τέλος της εβδομάδας. Αλλά ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί το χάπι που σε κρατάει κοιμισμένο Δευτέρα ως Παρασκευή. Εξάλλου, οι καθημερινές τούς είναι χρήσιμες για την εκπαίδευση του μυαλού μας στη διαφορετικότητα. Όπως με την παρακολούθηση talent και reality show με σκοπό να διακρίνουμε τη μηδενική αυθεντία και την εκκωφαντική αναληθοφάνεια της αγαπημένης μας εξάδας. Ή με μαραθώνιες προβολές ολόκληρων σεζόν από Απαράδεκτους, Married With Children, Sex and the City, με την ελπίδα ότι θα ανακαλύψουμε την κωμική υπεροχή τους. Τόσο λάθος όλα αυτά. Γιατί ποτέ δεν επιλέγεις εσύ την εξάρτησή σου – είναι εκείνη που σε επιλέγει.

*****

Ο θάλαμός 101 Μεγάκυκλοι φιλοξενεί εμένα και άλλους πέντε τρόφιμους. Μια 35άρα υπάλληλο εφορίας που μιμείται τις κομμώσεις και συνδυάζει τα χούγια των τριών πρωταγωνιστριών, αλλοπρόσαλλη σαν τη Φοίβη, εμμονική σαν τη Μόνικα, ανασφαλής σαν τη Ρέιτσελ. Έναν μεσήλικα έμπορο που σε κάθε 10ο κύκλο κάνει γενική καθαριότητα στο παντοπωλείο του – την Κυριακή που η Ρέιτσελ και ο Ρος ξανασμίγουν (για πάντα!) φοράει την καθαρή ρόμπα του και διοργανώνει το πάρτι της Επανένωσης. Μια καθηγήτρια φιλολογίας απροσδιόριστης ηλικίας, τέθηκε σε διαθεσιμότητα όταν για άγνωστο κείμενο στις τελικές εξετάσεις Νεοελληνικών παρέθεσε χωρία από την ομιλία περί φυλετικού διαχωρισμού του Ρος προς τους συναδέλφους του στο μουσείο. Έναν 20άρη φοιτητή πολυτεχνείου που τρολάρει τα φόρουμ του Σταρ Τρεκ όπου οι φανατικοί τρέκις επιδίδονται σε αγώνες στατιστικολογίας – ποιος, ο Κερκ ή ο Σποκ, είχε τις περισσότερες σκηνές, ποιος τις περισσότερες λέξεις – τους κράζει για ψιλικατζήδες, αντί για 2 αυτός τα μετράει όλα αυτά χ6. Μια συνταξιούχο του ΙΚΑ που ελπίζει ο γιόκας της να έχει τις σεξουαλικές επιτυχίες του Τζόι και κάθε βράδυ προσεύχεται για το πότε θα βγει η ταινία για τα 8,9,10,11 χρόνια μετά.

Κανείς τους δεν πιστεύει ότι είναι εξαρτημένος και χρήζει ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Φωνάζουν, βρίζουν, τηλεφωνούν στους δικούς τους, παρακαλούν για την επιστροφή στην ελευθερία και τη Σαββατιάτικη ευτυχία τους. Και εγώ; Τι γίνεται με μένα που έχω πράγματι επίγνωση της διαταραχής μου; Ναι, είμαι τρελός για τα Φιλαράκια. Όχι, όμως, με τον άρρωστο τρόπο που διακρίνω στα διπλανά κρεβάτια μου, δεν αλλάζω το χτένισμά μου, δεν ενσωματώνω τον εαυτό μου στην πλοκή, δεν κολυμπάω σε μια λίμνη στατιστικών, δεν ωραιοποιώ ούτε κρύβω κάτω από το χαλί της ατέλειες των χαρακτήρων. Τότε τι; Τότε απλώς ζωγραφίζω. Ζωγραφίζω και ολοκληρώνω. Είμαι ένας καβαλάρης πάνω σε μια μονοκονδυλιά ατέρμονης εξάντλησης, διαγράφω κύκλους που ποτέ δεν κλείνουν, σαν το καβούκι ενός αργού σαλιγκαριού, στην αρχή ήθελα να δω όλους τους κύκλους, μετά να διαχωρίσω όλους τους βασικούς άξονες της δεκάχρονης μυθοπλασίας, αργότερα να δω όλα τα επεισόδια, έπειτα να θυμάμαι όλα τα subplots των χαρακτήρων, να καταχωρήσω όλους τους guest stars, να απομνημονεύσω όλες τις ατάκες, να αποτυπώσω τις σκηνές μετά τους τίτλους τέλους, να διακρίνω τις σπάνιες στιγμές κινηματογραφικού μεγαλείου, να μετρήσω τις σκηνές με εξωτερικά γυρίσματα, να, να, να. Σας το είπα. Μια υγιής, ελικοειδής, μαθηματική αφοσίωση, Καμία σχέση με τους υπόλοιπους εδωπέρα.

*****

Προχτές ο παντοπώλης εξέφρασε την ανησυχία ότι όταν θα βγει από την κλινική θα ΄χει χάσει ένα σωρό επεισόδια, δεν ξέρει πώς θα αντεπεξέλθει τότε σε μια τέτοια θεαματική χρονική ασυνέχεια. Μια που ήμουν ο τελευταίος που προστέθηκε στην παρέα τούς ενημέρωσα για το σημείο στο οποίο είχα αφήσει τις πλοκές. Γιατί δεν κρατάμε ένα είδος ημερολογίου, θα συζητάμε κάθε Σάββατο και Κυριακή βράδυ αυτά που θα βλέπαμε αν είμασταν έξω, πρότεινα. Ακόμα καλύτερα, αντιπρότεινε η φιλόλογος, γιατί δεν αναπαριστούμε όσες σκηνές θυμόμαστε, κοίτα σύμπτωση, είμαστε τρεις άντρες και τρεις γυναίκες. Είχα τις αντιρρήσεις μου. Μια τέτοια θεατρική παρενδυσία εύκολα θα μετατρεπόταν σε δίνη ικανή να μας βουλιάξει για πάντα. Με τούμπαραν λέγοντας ότι δε θα αναλάβουμε μόνιμους ρόλους, κάθε φορά το ποιος ερμηνεύει ποιον θα αλλάζει. Δεν ξέρω γιατί επιτείνοντας στα άκρα το μοτίβο των μεταμορφώσεων νομίζαμε ότι τα πράγματα θα γινόντουσαν ηπιότερα. Τώρα είναι Κυριακή, 3 τα μεσάνυχτα, ξαπλώνω στο ημίφως ρημαγμένος ψυχολογικά, πριν 4 ώρες ήμουν ο Ρος και πάλευα για ώρα να πείσω τη Ρέιτσελ να μη με χωρίσει μετά το υποτιθέμενο κέρατο (WE WERE ON A BREAK!!!!). Δεν τα κατάφερα. Είναι τελεσίδικο. Χωρίσαμε. Το να γνωρίζω, εγώ ως θεατής,  ότι μετά από 7 κύκλους θα ξανασμίξουμε δεν ανακουφίζει καθόλου τον πόνο του χαρακτήρα που ενσαρκώνω. Το μόνο που ελπίζω είναι ότι όταν θα έρθει η ώρα για τη μεγάλη ατάκα του Ρος, να ΄μαι εγώ εκείνος που θα τον ενσαρκώσει και θα την ξεστομίσει, ίσως έτσι καταπραΰνω λίγο το τραύμα που καίει τα σωθικά μου. ΔΙΑΒΟΛΕ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ! Και κοίτα εκεί, η συνταξιούχος 65άρα Ρέιτσελ ροχαλίζει αμέριμνη αγκαλιά με το μαξιλάρι της. Έτσι ήταν κι έτσι θα ‘ναι. Ο πόνος είναι πάντα όλος των αντρών.

*****

Μια καινούρια φάτσα στην πτέρυγα AM. Περνώντας έξω από το δωμάτιο 815 (που όσο κι αν τον σβήνουν ο αριθμός του πάντοτε είναι μουτζουρωμένος ως 4815162342) στο οποίο κοιμούνται οι LOSTies, ένας κοντός μουσάτος μου ένευσε να πάω κοντά του. Τον λέγαν Διονύση, μόλις είχε επιστρέψει μετά από 1 εβδομάδα στην απομόνωση, είχε επιτεθεί σ’ έναν φύλακα για να πάρει το κινητό του, ήθελε μόνο να ξαναδεί την αφίσα από τον πρώτο κύκλο του LOST, εκείνη με τα σύννεφα και τη γραβάτα του Τζακ να ανεμίζει. Όχι, όχι, το τέλος του LOST δεν ήταν βιαστικό και ψεύτικο και απογοητευτικό. Το μυαλό μας πεπαιδευμένο στην ευκολία και την έτοιμη τροφή κουράστηκε να ψάχνει λύση στα μυστήρια που έθετε η σειρά – για να μην παραδεχτούμε τη δική μας ανικανότητα τη μετατοπίσαμε στους δημιουργούς του. Συζητήσαμε λιγάκι. Δηλαδή εκείνος σκεφτόταν φωναχτά απατώντας σε όλες τις ερωτήσεις μόνος του κι εγώ μιλούσα εσωτερικά μη μπορώντας να απαντήσω καμία ερώτηση. Γιατί στο πρόσωπό του είδα το τελικό στάδιο αποσύνθεσης του δικού μου. Το στάδιο που πλέον η μόνη αλήθεια που πλάθεις για τον εαυτό σου και τον κόσμο όλο είναι εκείνη που ορίζεται από το σίριαλ που υπεραγαπάς. Βγήκα από το θάλαμο τρέχοντας, πέρασα μπροστά από το «ήταν άλλες εποχές τότε» ασπρόμαυρο γκρουπ δωματίων όπου κάποιοι απαιτούσαν τα ντολμαδάκια τους να φτιάχνονται όπως εκείνα της Λωξάντρας, βούτηξα στην πρώτη τουαλέτα που βρήκα μπροστά μου και προσπάθησα να κάνω εμετό. Δεν μπόρεσα, ως συνήθως είχα ερμηνεύσει λάθος τα σημάδια, αυτό που στην πραγματικότητα αγωνιούσα να κάνω ήταν να δω τη φάτσα μου στον καθρέπτη. Αδυνατισμένος, χλωμός, χωρίς ίχνος σοφίας μέσα μου. Σοφίας; Η Σοφία. Πού να βρισκόταν άραγε;

*****

Σε τέσσερις μέρες θα βγω. Δεν είναι υποχρεωτική η παραμονή, αφού δεν αποτελούμε πρακτικά κίνδυνο για την ανθρωπότητα. Το πώς θα συνεχίσουμε είναι θέμα δικό μας και των κοντινών μας ανθρώπων. Ξαπλώνω, αναλογίζομαι τη συνέχεια, τις εκκρεμότητες που άφησα, αυτές που θα διευθετήσω, τις νέες που θα δημιουργήσω. Μετά από τρεις μήνες εσώκλειστος, ένα ειρωνικό παιχνίδισμα της τύχης: ακούγεται από μακριά το ringtone ενός τηλεφώνου που ΄χει για μουσική το I’ll be there for you, μια μυρωδιά απ’ όσα πρόκειται να ξαναζήσω; Έχω τρεις επιλογές. α. Να τρέξω κοντά του και να χώσω το κινητό στο αυτί μου. β. Να το πάρω στα χέρια μου και να το τσαλαπατήσω καταστρέφοντάς το. γ. Να κουκουλωθώ με το μαξιλάρι και να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει. Δεν ξέρω.

Βλέπω τον Διονύση που περνάει έξω από το δωμάτιό μου. Με χαιρετάει με μια μικρή υπόκλιση. Φαίνεται τόσο σίγουρος, τόσο πράος, τόσο τακτοποιημένος. Σκέψου έξω από το κουτί, μου είχε πει. Έξω από το κουτί. Ίσως δεν έχει άδικο. Ζούμε σ΄ ένα νησί – όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε. Αλλά το πεπρωμένο μας είναι πάντοτε να ξαναγυρνάμε. Φιλαράκια; Όχι πια. Δε θα πάρω. Αρκετά με την υπερβολική σημασία της ελαφρότητας του γέλιου. Ξέρεις, ποτέ δεν είναι αργά για να αρχίσει κανείς (ξανά και ξανά και ξανά) το LOST.